Ci niezdolni do walki wręcz zajmowali się dywersją, opieką nad rannymi. Przykładem młodzieńców biorących udział w tych działaniach są bohaterowie książki „Kamienie na szaniec” Rudy, Zośka i Alek. Po zdaniu matury zamiast cieszyć się wolnością musieli stanąć do walki. Patriotyzm to miłość człowieka do swojej ojczyzny. Patriota to człowiek, który kocha swój kraj, jest gotów o niego walczyć i poświęcić na jego rzecz własne dobro. Literatura polska zawiera wiele przykładów postawy patriotycznej. Dzieje się tak, dlatego, że historia naszego kraju obfitowała w różnego rodzaju zagrożenia dla istnienia kraju. Na przestrzeni dziejów Polacy mino licznych wad i dzielących ich różnic zawsze potrafili się zjednoczyć i walczyć w obronie swojej ojczyzny. Niemal w każdej epoce literackiej możemy odnaleźć troskę o losy kraju. Autorzy tworzyli wzorce osobowe prawdziwego patrioty, wytykali narodowe wady oraz proponowali różne metody walki o byt ojczyzny. Wszystkie te zabiegi miały na celu natchnienie Polaków patriotyzmem, miały nawoływać do walki w obronie własnego kraju. Twierdzenie „utwory literackie jako źródło wzorców patriotyzmu” jest słuszne, a jego potwierdzenie spotykamy bardzo często. Uzasadnię tą tezę odwołując się do kilku postaci z różnych utworów. Pierwszą postacią, jaką chce przedstawić jest bohater noweli Henryka Sienkiewicza pt. „Latarnik”, jest nim Skawiński. Los tej oto postaci jest przykładem dziejów wielu polskich emigrantów. Musiał on przymusowo wyjechać z kraju i pracować za granicą. Odczuwał wielką nostalgię. Czytał gazety pożyczane u Falconbridge’a i szukał w nich skwapliwie wiadomości z Europy. Jego biedne stare serce, na tej wieży strażniczej i na drugiej półkuli buło jeszcze dla kraju. Najbardziej za nią tęsknił gdy: widział jaskółki, szare ptaki podobne do wróbli, śniegi na górach lub zasłyszał jakąś nutę, podobną do słyszanej niegdyś. Pewnego dnia dostał polskie książki z polskiego Towarzystwa w New Yorku. Gdy zaczął czytać „Pana Tadeusza”, drżał mu głos, litery zaczęły mu skakać do oczu, w piersi coś urwało się i szło na kształt fali od serca wyżej i wyżej, tłumiąc głos, ściskając za gardło, zaczął płakać. Przepraszał tę ukochaną, oddaloną ojczyznę za to, że się już tak zestarzał, zżył z samotną skałą. Skawiński czytając utwór Mickiewicza cofa się wspomnieniami do lat swego dzieciństwa, przypomina sobie ojczystą mowę, odzyskuje poczucie tożsamości, przypomina sobie kim jest. Następnymi postaciami są: Rudy, Alek i Zośka, czyli bohaterowie z powieści Aleksandra Kamińskiego pt. "Kamienie na szaniec". Oddali oni własne życie dla dobra ojczyzny. Z czystym sumieniem można ich nazwać patriotami. Urodzili się w tzw. dobrych domach, gdzie panowała przyjazna atmosfera pomiędzy poszczególnymi członkami rodziny, uczęszczali do najlepszych szkół, Liceum im. Stefana Batorego, co ułatwiało im „dobry życiowy start”. Wielu z nich jeszcze podczas nauki w szkole średniej należało do harcerstwa. Byli oni także bardzo odważni, musieli nauczyć się żelaznej dyscypliny, zdawali sobie sprawę, że najmniejszy błąd popełniony w którejś akcji jest jednoznaczny często ze śmiercią wielu ludzi. Rudy podczas męczących przesłuchań nie zdradził kolegów, którzy planowali odbicie narodu z rąk najeźdźcy, pomagali ludziom, podtrzymywali polską kulturę i działali przeciwko Niemcom. Przyjaźń Alka, i Zośki do Rudego była tak wielka, że zdecydowali się przeprowadzić akcję odbicia Jana Bytnara z rąk gestapowców, mimo, iż wielu mówiło: „To się nie uda. Nie warto ryzykować własnego życia”. Akcja powiodła się. Rudy wrócił do przyjaciół, jednak zmarł na wskutek ciężkich obrażeń odniesionych podczas przesłuchań. Tej samej nocy z ginął Alek. Podczas próby odzyskania Rudego został postrzelony kulą w brzuch. Wydawałoby się, że po śmierci dwóch najlepszych przyjaciół Zośka załamie się i nie wróci do prowadzonej przez siebie działalności. Ten jednak po kilku miesiącach odpoczynku, uspokojenia skołatanych nerwów, powrócił do Warszawy. Przeprowadził jeszcze kilka udanych akcji. Zginął we wsi Sieczychy podczas próby wysadzania posterunku żandarmerii niemieckiej. Bohaterowie zostali odznaczeni za służbę ojczyźnie: Alek - krzyżem Virtuti Militari, Rudy, Tadzio, Zośka, Maciek i wielu innych - Krzyżem Walecznych. Myślę, że w pełni zasłużyli na te odznaczenia. Ostatnim utworem mówiącym o patriotyzmie jest „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza. Utwór ten przedstawia bardzo realistyczne postacie, ukazując zarówno ich zalety, jak i wady. Miejscem akcji jest Soplicowo – posiadłość szlacheckiego rodu. Autor opisuje codzienne życie mieszkańców, stosunek do sąsiadów a przede wszystkim do Ojczyzny. Charakterystyczną cechą szlachty polskiej było jej przywiązanie do tradycji i polskości oraz odrzucanie wzorców cudzoziemskich. Wśród szlachty żywa była pamięć o bohaterach narodowych takich jak Kościuszko czy Jasiński. Szlachta kochała swoją ojczyznę i zawsze była gotowa o nią walczyć. Nawet zwaśnione za sobą rody, w obliczu najazdu obcych jednoczyły się w celu wspólnej obrony swojej ojczyzny. Ukazana w utworze szlachta miała także wiele wad. Do głównych należały kłótliwość, warcholstwo i brawura. Polacy z upodobaniem procesowali się, nawet jeśli sprawa miała ciągną się latami i pochłonąć ich cały majątek. Spośród szlachty wyróżniały się jednostki wybitne mające wpływ na otoczenie. Taką osobą był Jacek Soplica, główny bohater utworu. Za młodu był warchołem, po zamordowaniu Stolnika i oskarżeniu o zdradę kraju, przemienia się w zakonnika. Pragnie odkupić swoje grzechy, całkowicie oddaje się idei służby ojczyźnie. Traktuje ją jako zadośćuczynienie za swoje winy. Jako ksiądz Robak bierze udział w kampanii napoleońskiej, bije się na wielu frontach. Jest emisariuszem, działaczem politycznym. Jacek jest wzorem prawdziwego patrioty. W literaturze polskiej motyw patriotyzmu oraz służby ojczyźnie powraca w wielu utworach. Prezentowane są postawy godne naśladowania a krytykowane wady i przywary . Polacy jednak zawsze gotowi byli do walki w obronie swojego kraju. W dzisiejszych czasach słowo patriotyzm straciło na znaczeniu. Ludzie nie doceniają wartości kultury i historii Polski, uciekają od obowiązku służby ojczyźnie. Dawniej bardzo wielkie znaczenie miały święta narodowe, przypominano historię kraju, czytano polskie książki, śpiewano narodowe pieśni dziś mało kto pamięta o nich. Zanik patriotyzmu tkwi przede wszystkim w tym, że ludzie nie mają o co walczyć, nie mają celu jakim kiedyś było wyzwolenie ojczyzny. Jednak gdyby dzisiaj istnienie Polski stanęło pod znakiem zapytania dawny patriotyzm ożyłby na nowo i Polacy stanieliby w obronie swojego kraju.
Alek w tracie odbicia został raniony, a już wkrótce obaj chłopcy zginęli. Natomiast Zośka ofiarnie rzucił się na posterunek policji gdzie został zabity. Wszyscy trzej ponieśli patriotyczną śmierć. Na pewno trudno zaprzeczyć stwierdzieniu, że Alek, Rudy i Zośka to bohaterowie, którzy pięknie żyli i umierali.
Dobrą rozprawkę porównam do rozpędzonego pociągu, który jadąc po wyznaczonym torze, rozjeżdża argumentami potencjalnego przeciwnika. Ma mocne reflektory oświetlające drogę. Lokomotywa zawiera tezę, której chcesz bronić. Do niej doczepione są wagony. Wiozą one argumenty i przykłady. Ostatni wagon lśni, ponieważ wiezie błyskotliwe wnioski i potwierdzenie tezy. W trzech krokach pokażę ci sposób na rozprawkę na przykładzie tematu: Mój dom to moja twierdza – napisz rozprawkę o wartości domu w życiu człowieka. W swojej pracy wykorzystaj przykłady pochodzące z lektur obowiązkowych. 1. Wstęp – włącz reflektory i uruchom lokomotywę. Na początku włącz światła. Nawiąż do tematu pracy. Zbuduj skojarzenie z tym tematem. Jak to zrobić? Możesz posłużyć się znanym frazeologizmem, cytatem albo zadać pytanie retoryczne. Jeśli na przykład temat wypracowania zorganizowany jest wokół domu, pomyśl, jaki jest utarty związek wyrazowy z tym słowem. Może „wszędzie dobrze, ale najlepiej w domu” albo „nie ma jak w domu”, „czuć się jak w domu”. Zbuduj wstęp oparty na tym skojarzeniu. Teraz określ, jakie jest twoje stanowisko. Postaw tezę. Bądź przekonany o jej słuszności, bo od teraz będziesz jej bronić. Wstęp zawierający tezę może wyglądać na przykład tak: Dom to nie tylko cztery ściany i dach. To azyl dający poczucie bezpieczeństwa, przestrzeń, gdzie czujemy się swojsko, swobodnie i dobrze. Kiedy wracamy z podróży, mówimy: „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej”, a kiedy chcemy wyrazić, że gdzieś jest nam naprawdę dobrze i miło, mówimy, że „czujemy się tam jak w domu”. Zdrowy, dobry dom jest źródłem siły i kopalnią wszelkich wartości. Według mnie dom rodzinny jest miejscem, które programuje człowieka na całe życie. Jest on niezbędnym elementem budującym szczęście. 2. Rozwinięcie – doczep wagony Czasami o tym, jakie to mają być wagony, decyduje polecenie zapisane w temacie rozprawki. Jeśli narzucono posłużenie się przykładami z literatury czy historii, to takie właśnie mają być twoje wagoniki. Dokładnie przeczytaj temat. Znajdziesz w nim wskazówki. Jeżeli jednak nie będzie precyzyjnego wskazania, na czym masz się oprzeć, będziesz mieć większą swobodę. Zawsze jednak odwołaj się do lektur obowiązkowych. Możesz również przytoczyć przykłady z historii, filmu czy własnych doświadczeń i obserwacji. Każdy wagon-akapit powinien zawierać jeden argument i ilustrujący go przykład. Bezpiecznie jest posłużyć nie trzema argumentami, z czego jeden powinien być bardziej rozwinięty. Pamiętaj, że oprócz udowodnienia tezy, musisz udowodnić, że masz wiedzę, znasz lektury i posługujesz nie logiką. Przypomnij sobie, które teksty nawiązują do tematyki domu. Możesz posłużyć się listą umieszczoną w arkuszu egzaminacyjnym. Wybierz trzy takie teksty. W przypadku analizowanego tematu mogą to być na przykład: fraszka „Na dom w Czarnolesie” Jana Kochanowskiego, „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego i „Latarnik” Henryka Sienkiewicza. Twój wybór może być oczywiście inny. Przeczytaj jeszcze raz tezę. Czego chcesz bronić? Teraz zapisz argumenty i połącz je z przykładami. Na przykład tak: Dom powinien być przede wszystkim azylem. Miejscem, gdzie można doświadczyć cielesnej i duchowej harmonii. Nie musi być wcale bogatym pałacem kapiącym od złota i luksusu. Wręcz przeciwnie. Jak pisze Jan Kochanowski we fraszce „Na dom w Czarnolesie”, najważniejsze związane z domem wartości to zdrowie, czyste sumienie, uczciwe pożywienie, życzliwość ludzka i spokojna, „nieprzykra” starość. Poeta postrzega dom także szerzej, jako „gniazdo ojczyste” będące pod ochroną opatrzności. Po drugie dom jest kopalnią wartości. Wychowanie w domu rodzinnym rzutuje na całe życie człowieka. Bohaterowie „Kamieni na szaniec” Aleksandra Kamińskiego są doskonałym przykładem, że tak właśnie jest. Rudy, Alek i Zośka wzrastali domach, w których panowały wzajemna miłość i szacunek. Wpojone zostały im także wartości patriotyczne. Z domów rodzinnych oraz harcerstwa wynieśli niemal rycerską zdolność do poświęcenia w obronie ojczyzny. Chłopcy zdali egzamin z lojalności, wierności, przyjaźni. Gdyby nie wojna wiedliby pewnie szczęśliwe życie. Ich śmierć w walce o Polskę, nasz wspólny dom, była heroiczna i dowiodła, jak wielką wartością są wolność, pokój i bezpieczeństwo. Trzecim argumentem na potwierdzenie mojej tezy jest niemożność osiągnięcia szczęścia w sytuacji rozdzielenia z domem. Losy Skawińskiego z noweli „Latarnik” Henryka Sienkiewicza są tego doskonałym przykładem. Skazany na niekończącą się tułaczkę powstaniec nigdzie nie mógł znaleźć spokoju, o którym tak marzył. Był jak pozbawiona korzeni roślina, miotana przez kapryśny los z miejsca w miejsce. Tęsknota za ojczyzną, za domem odbierała mu szansę na szczęście. 3. Zakończenie – dołącz lśniący wagon Może to trochę śmiesznie brzmi, ale rzeczywiście ten ostatni akapit – lśniący wagon – naprawdę powinien błysnąć. Nie wystarczy napisać lakonicznie: Myślę, że powyższe argumenty i przykłady świadczą o słuszności mojej tezy. Przyszła pora na wnioskowanie i podsumowanie rozważań. W tym miejscu warto jeszcze raz przeczytać temat wypracowania, tezę ze wstępu oraz argumenty. Uważam, że porównanie domu do twierdzy jest bardzo słuszne. Jego podstawową cechą jest ochrona. Dom rodzinny czy w szerszym rozumieniu ojczyzna to bezpieczny azyl, źródło wartości i szczęścia. Dlatego należy go cenić jak najdroższy skarb, pielęgnować i chronić. Dotarliśmy do celu. Widzisz, że pisanie rozprawki z tezą nie jest aż tak bardzo skomplikowane. Rozprawka z hipotezą jest trudniejsza i polega na rozważeniu argumentów za i przeciw oraz na wyciągnięciu na tej podstawie odpowiednich wniosków. Takie wypracowania proponuję zostawić na czas szkoły średniej. Przygotowując się do egzaminu ósmoklasisty, skup się na powtórzeniu lektur i w ramach ćwiczeń napisz kilka rozprawek. Wprawa, jakiej nabierzesz, bardzo przyspieszy pracę na egzaminie. Zobacz przykładowe tematy rozprawek i ich opracowania : Czy w relacjach międzyludzkich lepiej kierować się sercem czy rozumem? Czy w trudnej sytuacji człowiek poznaje samego siebie?
1. Przyjazd Skawińskiego do Aspinwall, rozmowa z konsulem Falconbridge'em w sprawie przyjęcia do pracy w charakterze latarnika. 2. Wspomnienia nowego latarnika o walkach o wolność. 3. Sumienne wykonywanie obowiązków, osiągnięcie upragnionego spokoju. 4. Samotność i monotonia codziennych zajęć, zlanie się z naturą. 5.
Zadanie 1 Gazeta MM Lublin robiła wywiad na temat zbierania nakrętek plastikowych przez naszą szkołę. Zrobiła także zdjęcie uczniom i nauczycielowi, który rozpropagował w szkole tą akcję. Oczywiście Pani redaktor gazety MM Lublin zapytała nauczyciela, czy to zdjęcie może zamieścić wraz z treścią wywiadu. Nauczyciel wyraził zgodę i dopiero wtedy gazeta wydała numer z materiałem ze szkoły. Dwa dni później gazetka szkolna robiła wywiad z Panem Dyrektorem szkoły na temat propozycji edukacyjnej dla kolejnego naboru uczniów w nowym roku szkolnym i fotograf gazetki zrobił zdjęcie Panu Dyrektorowi. Czy musiał on uzyskać zgodę Pana Dyrektora na opublikowanie jego wizerunku i jakie prawo to reguluje? Zadanie 2 Przelicz z liczby dwójkowej na liczbę dziesiętną liczby: a) 100101011, b) 111001, c) 10001011, d) 101010101, e) 100001, f) 100001111, g) 111111000. Prawidłowe odpowiedzi podaj wraz z obliczeniami i ostatecznym zapisem zamiany liczb dwójkowych na dziesiętne. Zadanie 3 Przelicz z liczby dziesiętnej na liczbę dwójkową liczby: a) 298, b) 301, c) 19, d) 26, e) 189 f) 229, g) 207. Prawidłowe odpowiedzi podaj wraz z obliczeniami i ostatecznym zapisem zamiany liczb dziesiętnych na dwójkowe. Zadanie 4 Oblicz ile to kB? a) 2,22 GB, b) 110 GB, c) 52 MB, d) 332 MB, e) 177 B, f) 512 B. Answer
Wyjaśnienie: Teza: miłość na każdego człowieka ma różnorodny wpływ. Argumenty: *Mały książę, to będzie na pewno tylko nie pamiętam już jak tam było z tą miłością doczytaj;) * Kamienie na szaniec - miłość do ojczyzny, poświęcenie życia a nawet śmierć, heroiczna postawa, miłość dodaje odwagi.

Przyjaźń to jedno z najważniejszych uczuć w życiu. Niektórzy twierdzą wręcz, że przyjaciele to rodzina, tylko taka, którą dobiera się sobie samemu. Rzeczywiście, prawdziwy przyjaciel, na którego można liczyć w każdej sytuacji, która będzie nas wspierał niezależnie od wszystkiego, i który zawsze znajdzie czas, żeby nas wysłuchać i udzielić dobrej rady, albo chociaż wesprzeć, to w dzisiejszych czasach (tak naprawdę w każdych) prawdziwy skarb. Dlatego przyjaźń trzeba umieć docenić, pielęgnować, by trwała i by mogła być czymś, co rzeczywiście pomaga nam w życiu. Motyw przyjaźni występuje w wielu dziełach literackich, co tylko świadczy o tym, jak ważnym elementem codziennego życia jest. Najsłynniejszym chyba dziełem odnoszącym się do kwestii przyjaźni jest powiastka filozoficzna Antoinea de Saint-Exupery’ego, pt. Mały Książę. Tytułowy bohater tej niewielkiej książeczki podróżuje po wszechświecie w poszukiwaniu kogoś, kto byłby w stanie wytłumaczyć mu na czym polega miłość, którą poczuł do Róży, która całkiem niedawno pojawiła się na jego planecie. Kolejni dorośli, których spotyka na kolejnych planetach rozczarowują go jednak. Nie dość, że nie potrafią przekazać mu żadnej przydatnej wiedzy, to jeszcze stanowią dla niego niejako antywzór, ich postawy są dla chłopca niezrozumiałe, odpychające, niegodne. W końcu Mały Książę trafia na Ziemię, gdzie spotyka Lisa. To zwierzę uważane przez ludzi za przebiegłe i trochę niebezpieczne, udziela Księciu ważnej lekcji na temat przyjaźni. Tłumaczy mu, że warto mieć przyjaciela, ale nie jest to łatwe, ponieważ, kiedy się z kimś przyjaźnimy, bierzemy odpowiedzialność za tę drugą osobę i musimy liczyć się z pewnymi zobowiązaniami wobec niej. Mimo to – tłumaczył dalej Lis Małemu Księciu – warto jest podejmować ten trud, ponieważ posiadanie przyjaciela, nawet gdy jest on bardzo, bardzo daleko od nas, jest bardzo dużym wsparciem i ulgą w codziennych zmaganiach z rzeczywistością. Mały Książę zaprzyjaźnia się z Lisem, który w czasie jednej rozmowy przekazuje mu więcej istotnych i mądrych informacji niż wszyscy dorośli, których spotkał wcześniej na wielu planetach, razem wzięci. Inną lekturą, w której poruszany jest wątek przyjaźni są Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego. To wstrząsająca opowieść o wydarzeniach, które miały miejsce w czasie II wojny światowej. Trójka głównych bohaterów – Tadeusz „Zośka” Zawadzki, Jan „Rudy” Bytnar oraz Aleksy „Alek” Dawidowski – to harcerze, który po 1939 roku wstąpili do Szarych Szeregów, by przez następnych parę lat z narażeniem życia sabotować poczynania Niemców na terenie okupowanej Warszawy. W pewnym momencie Bytnar zostaje zdemaskowany i aresztowany przez gestapo i zaczyna być brutalnie przesłuchiwany przez hitlerowców, którzy go dotkliwie torturują. Jego przyjaciele bez chwili wahania przystępują do planowania odbicia Rudego, nie zważając na poziom ryzyka z jakim wiąże się taka akcja. Ostatecznie udaje im się odbić Janka, ale ten umiera następnego dnia z wycieńczenia, a Alek umiera w konsekwencji ran poniesionych w trakcie akcji odbijania. Wielu innych członków Szarych Szeregów również zostaje rannych. Świadczy to o tym, do jak wielkich poświęceń byli zdolni ci młodzi ludzie, przyjaciele na śmierć i życie. Przyjaźń i lojalność wobec towarzyszy walki z okupantem była dla nich najwyższą wartością, niemal równą z miłością do ojczyzny i pragnieniem odzyskania dla niej wolności i niepodległości. Patrząc na bohaterów Kamieni na szaniec można ich bohaterom naprawdę zazdrościć przyjaciół, którzy w razie potrzeby potrafiliby pójść za człowiekiem w ogień. Nawet gdyby miało kosztować ich to najwyższą cenę. Jak widać na powyższych przykładach, przyjaźń to bardzo ważna kwestia, nieodzowna w życiu każdego z nas. Potrafi być ona po prostu emocjonalnym wsparciem, jak w przypadku Lisa i Małego Księcia, jak również wsparciem najbardziej podstawowym, rozumianym dosłownie, jak było w przypadku Zośki, Rudego i Alka. Przyjaciół warto nie tylko mieć, ale również o nich dbać, ponieważ jak każde uczucie – jeśli się o nią nie dba, po jakimś czasie zacznie więdnąć, a potem możemy stracić najważniejszą osobę w życiu. Przyjaźń może mieć wiele odcieni i tak naprawdę dla każdego człowieka – w zależności od potrzeb – może znaczyć coś zupełnie innego. Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że przyjaźń jest czymś zdecydowanie pozytywnym i bez niej nasze żyje staje się prędzej czy później szare i bardzo smutne.

Nawet w obliczu zagrożenia czy śmierci Zośka, Alek i Rudy nie wyrzekają się swojej ojczyzny, walczą za nią do końca. 4. Problem miłości w obliczu wojny- Każdy bohater miał jakąś swoją sympatię. Najwyraźniej jest to ukazane na przykładzie Alka i Basi. Ich miłość przetrwała do końca.
Powieść Aleksandra Kamińskiego: „Kamienie na szaniec” przenosi czytelnika w czasy II wojny światowej do okupowanej Warszawy, przybliżając losy trójki głównych bohaterów: Zośki, Rudego i Alka, którzy należeli do młodego pokolenia, dorastającego w czasach wolności i którzy stanęli w obliczu narodowej klęski oraz konieczności podjęcia walki z okupantem. Znając ich dzieje, ich bohaterską postawę wobec niebezpieczeństwa i ofiarę jaką ponieśli można postawić tezę, że byli to młodzi ludzie, którzy pięknie żyli i pięknie umierali. Na ukształtowanie się osobowości i postaw życiowych bohaterów „Kamieni na szaniec” niewątpliwy i zasadniczy wpływ miały dwa czynniki – domy rodzinne, w których mieli możliwość rozwinięcia poczucia patriotyzmu i obowiązku wobec ojczyzny oraz przynależność do organizacji harcerskiej, gdzie rozwijali swoje charaktery i podejmowali zmagania ze swoimi słabościami. To właśnie dzięki właściwemu wychowaniu i możliwości kształtowania swych charakterów Alek, Rudy i Zośka rozwinęli w sobie wiele pozytywnych cech, które pozwoliły im pięknie żyć. pozwoliły im pięknie żyć. Kolejnym argumentem, potwierdzającym postawioną tezę, jest postawa bohaterów wobec rzeczywistości, w jakiej po 1 września 1939 roku znalazła się ich ojczyzna. Głębokie poczucie patriotyzmu i odpowiedzialności nie pozwoliły im pozostać obojętnymi na zaistniałą sytuację. Ci młodzi ludzie czynnie zaangażowali się w działalność sabotażową i dywersyjną, wymierzoną w okupanta. Powierzone sobie zadania wykonywali z pełnym poświęceniem, niejednokrotnie ryzykując swoim życiem. Wykazali się zdolnościami przywódczymi, czuli się odpowiedzialnymi nie tylko za kraj, ale również za podlegających im kolegów, a każdą porażkę dokładnie analizowali, aby na przyszłość nie popełniać podobnych błędów. Ich poczucie miłości do ojczyzny podkreślało piękno ich życia – życia, które całkowicie poświęcili służbie Polsce. Alek, Zośka i Rudy zawsze na pierwszym miejscu stawiali patriotyzm, a wszystkie swoje działania podporządkowali idei narodowowyzwoleńczej. Czuli się odpowiedzialnymi za swój kraj i chcieli czynnie uczestniczyć w jego odbudowie po odzyskaniu niepodległości. Dlatego też kształcili się na tajnych kompletach, zdobywając wiedzę, która w przyszłości mogła okazać się im przydatna. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij
. 526 715 151 105 681 230 395 153

kamienie na szaniec miłość do ojczyzny rozprawka